افرادی که در سن کم به خاطر شرایط خانوادگی خود، آسیب دیده‌اند؛ در بزرگسالی و در مواجهه با مشکلات و ابهامات موجود در روابطشان، عموما دو نوع واکنش از خود نشان خواهند داد.

اول تمایل به رفتاری مضطرب، چسبنده و کنترل کننده است که به آن دلبستگی اضطرابی می‌گوییم. دوم، تمایل به عقب نشینی دفاعی که به آن دلبستگی اجتنابی می‌گوییم.

فرد مضطرب مایل است مدام شریک زندگی‌اش را چک کند. حسادت می‌ورزد و بیشتر عمر حسرت می‌خورد که روابطش صمیمانه‌تر نیست. فرد اجتناب کننده، از نیاز به فاصله صحبت می‌کند‌ و از تنهایی خود لذت می‌برد.

شما فکر می‌کنید چه سبکی از دلبستگی های زیر دارید؟

دلبستگی اجتنابی: خواستار روابط عاطفی صمیمانه هستم اما در می‌یابم که بی‌هیچ دلیلی دیگران اغلب مایوس کننده و بدجنس هستند! نگرانم که اگر خیلی به دیگران نزدیک شوم آسیب ببینم! برایم اهمیتی ندارد که تنها باشم!

دلبستگی اضطرابی: می‌‌خواهم با دیگران رفتاری صمیمانه و عاطفی داشته باشم اما اغلب در می‌یابم که آنان تمایل ندارند آن قدری که دوست دارم به من نزدیک شوند نگرانم که دیگران به اندازه‌ای که من برای آنها ارزش قائلم برای من ارزش قائل نباشند! این موضوع، من را خیلی ناراحت و آزرده می‌کند.

دلبستگی ایمن: نسبتاً برای من آسان است که از نظر عاطفی به دیگران نزدیک شوم. به راحتی می‌توانم به دیگران تکیه کنم و بپذیرم که دیگران به من تکیه کنند. نگران نیستم که تنها بمانم یا از سوی دیگران پذیرفته نشوم.

برگرفته از کتاب سیر عشق، آلن دوباتن با اندکی ویرایش

اگر می‌خواهید با عشق از شروع شورانگیز آن تا شروع مشکلات آن، بطور واقع بینانه آشنا شوید؛ خواندن این دو کتاب را از آلن دوباتن پیشنهاد می‌کنم.